A sesión de onte do Clube de Lectura volveu transportarnos ao mundo árabe como antes xa o fixeron os libros Palabras de caramelo e O Señor Ibrahim e as flores do Corán. Onte viaxamos á Meca da man de Rosa Aneiros, que nos achegou a historia do “inocente” Mohamed e as peripecias e ensinanzas da súa viaxe ao prinicipal santuario dos musulmáns. Este é un dos contos que podemos atopar n’O xardín da media lúa, un libriño que nos trae as lendas e historias das mil e unha noites, narracións orais que pasaron de xeración en xeración para seren contadas de moitos xeitos, tamén en galego. Mohamed ensinounos a superar con imaxinación e astucia os obstáculos e as artes de certos homes que provocan desconfianza nas xentes boas.
Da peregrinación á Meca volvemos sobre os nosos pasos para mergullarnos na dolorosa situación do Sahara. Mais fixémolo conducidos pola voz agarimosa e doce de Lalia, unha nena saharauí que vive nos campamentos de refuxiados en Alxeria soñando con voltar ao seu país. Lalia narra o que ve, o seu mundo, o real e o soñado, o que viviron os seus e os que ansia vivir ela no futuro, o cruel confinamento que vive ela e o seu pobo exiliado e a liberdade que sente cando pecha os ollos e pode ver o mar que baña o seu Sahara roubado.
Foron 14 minutos intensos nos que o silencio dos membros do Clube deixou paso á voz de Lalia, só atenuada polos sons da percusión e a guitarra árabes. Logo quixemos poñer por escrito no papel, nunha escrita colectiva e automática mediante a técnica do cadáver exquisito, as sensacións que nos impreganara esta curta que recomendamos.
LALIA
Tempo sen resolver,
Sahara é o nome que inspira o meu corazón.
As mulleres tamén poden ser redeiras.
A avoa facía os tés. Amargos, doces e suaves. Coma o amor, a vida e a morte.
Cando súa nai cantaba, a Lalia encantáballe.
Meu avó percorreu o deserto.
A imaxinación fai voar, ata chegar ó mar.
Ás veces a lúa agáchase porque ten vergonza.
e o sol aloumiña o mar e dálle unha aperta moi grande.
Deserto. Cálido. Mar.
No deserto hai haimas.
Os camelos teñen cara de profesores e nais que miran as estrelas.
As estrelas da noite enténdenme.
No campamento sopra o vento,
que forma tormentas de area.
Se pechas os ollos podes imaxinar calquera cousa.
Non queremos que os homes vaian á guerra.
Lembro moi ben as cancións que me cantaba a miña avoa.
Coa escusa de cantar, o tempo está a pasar.
Non choro cando miña nai me conta historias.
Para Lalia o seu é o deserto máis aburrido.
Aprendes cousas na escola.
Cando pecho os ollos vexo todo o que soño
e soño cunha escola na que hai espellos,
e cunha Flor. Rosa. Corazón. Rosa.
Lalia di que o mar é o como un deserto de auga.
Sen ter anestesia non se pode operar.
Mamá, quérote.
A súa avoa facía os tres tés: amargo, doce e suave. Coma o amor, a vida e a morte.
No mundo hai moitos países, eles queren ir para o seu país.
O Sahara non é un país que está afastado do mar.
etikeles.wordpress.com 