O 9 de outubro convocabamos un Certame de Relatos Curtos de Medo. Tirando do adival dun dos sonigramas do Diario Cultural – unha historia sonora, sen palabras- convidabámosvos a imaxinar un microrrelato que tivese entre 80 e 100 palabras.
Hoxe, no 2º recreo na biblioteca entregamos os premios e as chicas e os chicos que os recibiron léronnos os seus textos. PARABÉNS!!!!!


O sonigrama pode ser a banda sonora que acompañe a vosa lectura se pinchades na porta:
1º Categoría
Galego
A mina maldita
Hai anos a familia Muñoz foi pasar unhas vacacións a un cámping afastado. O lugar parecía tranquilo e acolledor. Ao chegar o seu fillo pequeno, Luís, de doce anos, comezou a explorar os arredores. Seguiu un sendeiro que o levaría ata a entrada dunha antiga mina. A curiosidade apoderouse del e aínda que lle pareceu un sitio perigoso, deciciu entrar. Todo estaba moi escuro. Pronto oíu un forte ruído de cadeas arrastrándose e unha risa malévola que o deixou petrificado. Unha porta renxente abriuse e dela saíu un corpo putrefacto. Ao lonxe resoaban uns ouleos terroríficos. Luís fuxiu arrepiado.
Nunca volveu a ser o mesmo!
Jesús Luís Vázquez Pajares, 1º ESO B
Castelán
El misterio de la casa encantada
Sophía Fernández Rodal. 2º ESO A
Se agazapó, conteniendo la respiración, rezando, que no la oyera. Se había topado con la bestia al rato de entrar y, tras escapar con terror, se había escondido en una habitación. ¿Pero por cuánto? Lentamente y chirriando, algo abrió la puerta. Lara chilló. La horrenda criatura se avalanzó devorándola. Un dolor agobiante la torturaba. Gritó. El dolor seguía… Tras sus últimos instantes de vida llenos de amargura y sufrimiento, notó que se elevaba en el aire. Ahora era incorpórea. Se había convertido en uno de los fantasmas penantes de la Casa Encantada, donde moraba el mal, encarnado en aquella criatura.
Sophía Fernández Rodal. 2º ESO A
2º Categoría
Galego
A derrradeira gargallada
Esgotada de fuxir de algo que nin sequera podía ver, tan só me sentía feble, exposta ante o perigo.
Camiñaba coma se levase cadeas, coma se estivese presa do meu medo. Cada paso custaba máis, escoitaba aquel ser, sen dicir nada; transmitíame pavor.
A respiración saíame desesperadamente entre os beizos, xa fendidos polo vento.
Abrín aquela renxeante porta, que, por uns segundos, ofreceume unha gratuíta esperanza. O frenesí da liberdade petoume na cara. Traguei saliva e tremíame a boca. Aí estaba, aquilo do que escapaba, os seus ollos eran coma puñaladas.
Soltou unha gargallada de satisfacción e todo escureceu.
Xoana Rego Ageitos, 4ºA
Castelán
Lo típico
Encuentro una tubería oxidada a mi lado e intento bloquear la puerta con ella. Lo vuelvo a escuchar. Ese sonido de cadenas arrastrándose. Cada vez se acercan más a mí, lo noto. Intento no hacer ruido al respirar, pero tiemblo de miedo, y es en vano. Sabe que estoy aquí. Continúa acercándose, acompañado de los sonidos del bosque. Mi única defensa, cae. La puerta chirría y se abre lenta. Nunca termina de abrirse, y lo mismo le pasa al cerrarse. Lo veo. Me ve. No digo nada. Solo espero.
Carlos Calo Romeu, 3º de ESO
3º Categoría
Galego
El
Entón pechei os ollos e recordei as noites de inverno nas que miña nai me dicía que os monstros non existían. Que cambiara desde aquela? Abrín os ollos con cálidas bágoas percorrendo o perfil do meu rostro e busqueino coa mirada, pero xa non estaba alí. Levanteimee e acerqueime á porta. Acheguei a orella e o son oíuse claramente do outro lado. O medo dominoume e o meu peito axitouse. Xirei o pomo que a fixo renxer e a escuridade invadiuno todo. De súpeto o son fíxose insoportable e caín. É o último que recordo.
Lúa Castelo Martínez 1º Bach. A
Castelán
Voces
El ensordecedor viento sacudía las ventanas de la fría habitación. Mis pasos eran pausados y vacilantes, y aún así, la decrépita madera crujía de un modo inexplicablemente lúgubre bajo mis pies. Al fondo divisé un vetusto y pequeño baúl. Crucé la estancia dispuesta a averiguar lo que se escondía en su interior. Meticulosamente lo abrí. Cientos de voces y gemidos recorrieron mi cabeza mientras apartaba todo tipo de objetos que nunca antes había visto. Por fin llegué al fondo del baúl, y fue en ese momento cuando comprendí la verdadera razón de mi muerte.
Rocío Rodríguez Piñeiro, 1º Bach A