A ruta literaria desta tempada do club de lectura Fraga de Novio levounos lonxe, seguindo os pasos de Jane Austen e a súa novela Persuasión.
Coñecemos de primeira man a cidade de Bath, preciosa cidade de rocha amarela onde transcurre parte da novela. A maior parte dos edificios conservan o estado que tiñan a principios do século XIX, polo que foi fácil transportarse á época da rexencia, cando a escritora escribiu a que sería a súa última novela. A visita ao centro Jane Austen foi parada obrigatoria.
E seguindo os escenarios da novela, paseamos por Lyme regis, pequena vila costeira do sur de Inglaterra coñecida tamén por ser o lugar de orixe da famosa buscadora de fósiles Mary Anning.
Non hai como viaxar para desfrutar máis da lectura. Quedamos pensando na ruta do vindeiro curso!
Todos os anos procuramos ler un clásico e nesta tempada escollemos un da literatura inglesa. Non podería faltar unha obra de Jane Austen no noso club! Escrita a principios do século XIX, relata a historia de amor de Anne Elliot, muller de 27 anos pertencente á nobreza, pero sen demasiados cartos, e como foi persuadida para rexeitar ese amor debido á inferioridade de clase e de medios.
A novela describe moi ben a sociedade da época, as relacións entre as distintas clases sociais e como estas determinan as posibilidades dun bo matrimonio. E todo ambientando nunha cidade moi fermosa, Bath.
Vale a pena ler as novelas de Jane Austen, á parte da famosa Orgullo e prexuizo.
Onte tivemos un xantar literario con Ana Moreiras. Que mellor compaña para a derradeira sesión do club de lectura deste curso!
Cun mirar crítico e xogantín, entre prato e prato, atende as nosas preguntas e reflexións sobre, Madialeva, o seu primeiro cómic, editado por Aira Editorial, tras terse esgotado a autoedición inicial.
É unha obra que dá voz ao rural e á memoria do cotiá, á intrahistoria que constrúe a identidade dun pobo. Nela, cun obxectivo consciente por parte da autora, son as mulleres as que contan: as avoas, as nais, as tías, as veciñas…. Non importa onde: na eira, a carón da cociña de leña ou da máquina de coser, agardando a peixeira, recollendo a verdura… E con elas, seguindo a cordada, conta tamén Ana, que nos lembra que só hai que escoitar e ter a sensibilidade de poñer a mirada.
Madialeva prendeu en nós. Nela, a acuarela enche con delicadeza o trazo, unhas veces sinxelo, á procura da expresividade dos personaxes, outras, áxil e evocador, nas paisaxes, nas escenas ou mesmo no detalle dos obxectos. A súa mente de muller científica que vive a arte, fragmenta con acerto o ritmo das historias narradas
Quen le, vai da súa man descubrindo puntos de vista e enfoques inesperados, que ao pouco se nos revelan recoñecibles, próximos, mesmo íntimos. E abofé, nesarios. Semella dirixirnos… “vén, para aquí, repara no seu sentar e nas súas mans agarradas á barra do asento do autobús”; “olla, observa dende este ángulo un tanto incómodo como ela está a pensar na cociña”; “deléitate na procura, observa como acariña o pouso da querencia compartida entre estas mulleres”; “incomódate coa dureza da escena, tanta que non recollo máis que anacos da violencia. É suficiente”.
Ana encamíñanos ao sentir e ao meditar, sabedora de que esas vivencias están tamén aí, na paisanaxe que conformou as nosas vidas.
Somos quen somos, debedoras e debedores dun tempo duro, asentado en medos que coutaron os soños dun pobo, de silencios obrigados, mais tamén da loita diaria nas nosas aldeas e das esperanzas nun mañá. Nisto eles, os maiores, e nomeadamente elas, as avoas, as nais, as tías, as veciñas… -que souberon dos sacrificios e as renuncias-, seguen a ser a voz que é obrigado escoitar. É imprescindible facelo para construír con alicerces firmes e facelo dende a identidade.
Ficamos citados para conversar sobre a que será a súa nova publicación. De seguro, desfrutarémola tanto como esta!
Bo verán! Dinos Sabela: “En tempo e forma, convocadas para setembro”. Moitísimas grazas!
O día Mundial da Radio coincidiu desta volta coa sesión do club de lectura. Escollemos para esta efemérides tan especial a lectura do clásico teatral Casa de bonecas, do noruegués Henrik Ibsen, coa intención de preparar unha lectura dramatizada e subila ao noso blog Onda Perseveira.
Esta peza constitui un antes e un despois na historia do xénero dramático, pois a protagonista preséntase como unha heroína literaria pouco convencional, unha heroína con luces pero con moitas sombras que imos coñecendo segundo vai transcurrindo a obra. Despois de darse conta de que a historia que está vivindo co seu home é unha farsa, toma unha drástica decisión que romperá os esquemas da sociedade do SXIX na que foi escrita. A resolución de Nora de comezar a vivir coma un ser individual ten un prezo moi elevado, pois vese abocada á máis completa soidade.
Cando un escritor nos acompaña no club de lectura, sempre resulta do máis enriquecedor. Onte tivemos a sorte de contar con Xesús Fraga á hora de xantar e posterior sobremesa, xantar ao redor da súa novela Virtudes (e misterios). Lendo este libro, nalgún momento todos nos vimos reflexados, pois apenas hai galega ou galego que non teña unha historia da emigración na súa familia. Xesús expón ante o público a súa propia historia familiar, escrita dun xeito fermosísimo, tanto que lle valeu o Premio Nacional de Narrativa no 2021. Ademáis de emigración, as horas deron para charlar da situación do libro en galego, da propia língua, da precariedade laboral,… Un pracer moi recomendable!
A partir da celebración do 8M no instituto, na que contamos coa presencia de María Mayán, a área de Benestar do Concello de Porto do Son ofreceunos organizar unha xornada sobre igualdade relacionada coa ciencia e o papel da muller neste campo ao longo da historia. O alumnado de cultura científica púxose mans á obra e hoxe puidemos desfrutar do resultado: charla e o posterior coloquio de tres investigadoras.
Participaron Andrea Muras, microbióloga que estuda as relacións entre as bacterias; Socorro Castro, química, profesora da Universidade da Coruña e experta en deseño de novos materiais e as súas aplicacións; e María Mayán, investigadora líder en proxectos internacionais sobre enfermidades dexenerativas e cancro.
Foi un pracer telas con nós e coñecer as súas investigacións, así como as dificultades que atopan no seu día a día só polo feito de ser muller. Foi especialmente interesante o coloquio final onde responderon francamente ás preguntas do alumnado, algunhas delas moi persoais e onde deixaron constancia da necesidade de que tanto homes como mulleres loitemos pola igualdade en todos os ámbitos da vida.
Aquí vos deixamos unha preciosa imaxe dos organizadores e participantes co Monte Louro e o mar de Porto do Son:
A ilustración científica sae das aulas da man do alumnado de 1º de bacharelato. Leva tempo abraiando aos que pasan polo corredor do 1º andar e os que se achegan a biblio.
Parecen sacados dos álbumes ilustrados que expuxemos co gallo do 8 de marzo, pero son obras de rapazas e rapaces de 16 e 17 anos realizadas na materia de Bioloxía e amosan un dominio da cor e do trazado que non deixa indiferente ao que se para a mirar. Aquí vemos a unha mosca despistada que se quixo pousar no fieito de Ruth Monteagudo:
Mellor que describir con palabras é dar paso as imaxes, que falan por si soas:
Tamén fixeron ilustracións de anatomía:
Menuda canteira de artistas! As nosas felicitacións para todas elas e eles.
Retomamos o costume, que a pandemia nos quitou, de xuntarnos cos nosos compañeiros do club de lectura irmá A Caramiña, da Pobra do Caramiñal. Xuntanza ben bonita, alegre e, desde logo, moi rica.
E para facer que a cita fora aínda máis agradable, tivemos a sorte de contar coa escritora María Rei Vilas para falar do seu libro Flores de ferro, lido polos dous clubes. Aprendemos de primeira man o que supón lanzarse á escrita, sendo profesora de bioloxía, e crear unha novela non só premiada, senón tamén desfrutada por moitísimos lectores.
Engaiolounos María sobre as historias que deron lugar á súa novela, duras moitas veces, pero necesarias que se coñezan. Historias de mulleres bravas que loitaron en tempos difíciles. Moi recomendable!
A poder de ver, a poder de mirar, a poder de escoitar, a poder de non calar… dende o ensino, PODEMOS mudar un FÍXENO SEN QUERER QUERENDO por un… QUÉROTE QUERENDO!
Como pasar desa primeira e dura afirmación na que se agochan as mortes, as violacións, o maltrato que envolve esas emocións negras? Como pasar da dor ao querer sincero, respectuoso, libre, riseiro?
O equipo de biblioteca e as mozas e mozos voluntarios visibilizamos esta dor. Berrámola. Cremos na necesidade de mostrala, de lembrala. Cremos na posibilidade de mudar vontades, de facer reflexionar sobre a irracionalidade.
Os nomes das mulleres mortas no 2021. Os nomes na prensa. O pensar. A arte e a voz poética para denunciar. Para irmandar na necesidade de transformar as emocións.
VIOLACIÓNS
No Estado español denúnciase unha violación cada catro horas. Seis mulleres sofren violacións ao cabo do día. Iso fan 180 violacións ao mes, o cal fai unhas 2.160 violacións ao ano. Obviamente é moi probable que haxa un número bastante maior, que non todas as violadas denuncien. As denuncias aumentaron un 70% nos últimos seis anos. Hai máis vontade de denunciar ou aumentaron as agresións grupais e individuais? (…)
Artigo de Luz Darriba, artista multidisciplinar, xornal Nós, 6 de novembro de 2021
A voz na arte de Ángeles Jorreto e a voz poética de Miriam Ferradáns en Sempre marzo
Na biblioteca, nos recreos do xoves, pasaremos a curta Un Conte, do deseñador de animación Guillaume Arantes. Ver. Pensar. Falar.
Unha tarde de outono que parecía de verán acompañounos coa lectura de O verán sen homes, da escritora estadounidense Siri Hustvedt. E como ben dixo unha compañeira, a novela é un bo exercicio literario por parte da autora, a cal domina a escrita dun xeito pouco convencional. Neurociencia, filosofía, poesía,…todo acompaña á historia de mulleres de distintas xeracións, cos problemas de cada xeración. O relato resulta ás veces desconcertante, rompendo coa estrutura frecuente das novelas, pero aínda así, conseguiunos atrapar ata o final.
Voltamos para decembro, preto do inverno con Juan Luis Arsuaga e Juan José Millás e o seu ensaio La vida contada por un sapiens a un neandertal.
etikeles.wordpress.com 