Encontro literario con Carlos Negro

Onte, Carlos Negro visitou unha vez máis o noso centro, desta volta no marco dos Encontros literarios do Plan de Fomento da Lectura promovidos polo Ministerio de Cultura e Deporte para charlar co alumnado de 3º de ESO sobre unha das lecturas do trimestre.

Coñecemos o Carlos poeta, mais nesta ocasión achegámonos ao Carlos narrador, o escritor que enxerga cunha mirada de hoxe a tradición contística universal. Non cantan paxaros neste bosque, da editorial Xerais, é unha homenaxe aos grandes mestres do relato de misterio (Poe, Lovecraft, Jacobs, Kipling, Dieste, Ferrín…) e aos contos populares. Con estes vimbios tece o autor a trama do desasosego, dos medos. Medos persoais, sociais, racionais e irracionais… que, literaturizados, actúan como un exorcismo. As pantasmas de sempre camiñan da man neste bosque cos medos do mundo en que vivimos, o acoso escolar e nas relacións amorosas, a igualdade de xénero ou a necesidade de defender a cultura e coidar o patrimonio.

O Carlos mestre ofreceunos tamén un amplo abano de recursos para crear, do que habemos tomar boa conta, e animounos a descrubrir pracer da escrita e da lectura, como fixo aquel neno que foi do que nos di: “aos poucos, nun milagre instrospectivo fun descubrindo que a lectura me permitía medrar máis rápido e máis lonxe ca ninguén do meu redor”. Que mellor agasallo para o Mes do Libro!

Eis unha selección dos relatos realizados polo alumnado:

“Aplicación Instantánea”, con Carlos Negro

Instrucións de uso (da poesía), catro avatares e desconexión. Pode haber poesía no móbil?, nunha app? Podemos atoparnos nos versos? Si!!!! O alumnado de 3º de ESO achegouse a esa linguaxe que se afasta da gaiola da norma para regresar enriquecendo a palabra con Aplicación Instantánea, a obra coa que Carlos Negro gañou no 2018 o premio Jules Verne de Literatura Infantil e Xuvenil que otorga a editorial Xerais. Nun dos poemas podemos ler:

Que é para ti un poema?

As palabras
Que non se gardan nos mesmos caixóns de sempre.
Se cadra iso.
Pero sen estar segura.

O venres pasado Carlos Negro recitou, sorprendeu, atopou o noso sorriso, fíxonos reparar nas palabras… Nós recibímolo coas interpretacións artísticas do poemario.

 

XI Xornada dos Clubs de Lectura. Premio para Carlos Negro!

Onte foi un día fermoso. Ver o benquerido Carlos Negro recoller o Premio dos Clubs de Lectura emocionábanos a moitas e moitos de nós que nos sentimos próximos a el a través da súa obra, dos seus obradoiros, da súa palabra serena ou rebelde, como teña que acaer… E escoitalo falara da poesía, da lingua, das posibilidades de atrapar lectores nas escolas, escolas con “menos estándares e máis estandartes de liberdade”, dicía el. Canta razón. Agasallounos cun poema nun marcapáxinas, e cun acróstico que dicía así:  Beizóns, B de biblioteca, E de Educación pública, I de Imaxinacións e Industria cultural (tamén no PIB!), Z da zoca que dá polos centros levando a poesía aos mozos e mozas, O de Orgullo, N de Necesidade da presenza da poesía, as artes, a cultura.

Despois, as sempre interesantes propostas dos centros; un sorprendente e vibrante Freddy Goncalves con iniciativas anovadoras e que moven o alumnado do estado de confort para provocar a reflexión crítica; a visibilización necesaria da banda deseñada da man de bibliotecarios e libreiros, entre os que non podía faltar o entusiasmo de Pío, da libraría Kómic; o canon… e, para pechar, a poesía e o berro mariñeiro dos ghaleghos polo mundo que, a son de caracola, nos trouxo Xurxo Souto!

dig

Poemas de Carlos Negro en Onda Perseveira

Os mozos e mozas do club de lectura dos máis novos andan a aprender nas ondas, nas ondas da radio. E quixeron facelo recitando algúns dos poemas que máis lles gustaron de Carlos Negro. Escolléronos de Makinaria, Penúltimas tendencias e Masculino Singular.

       

Aquí vos deixamos o podcast:

Go to download

Obradoiro de poesía con Carlos Negro

Hoxe ao mediodía tiñamos unha quedada con Carlos Negro para falar de poesía e para facer poesía.

P1030394

 

Os alumnos e alumnas dos dous clubs de lectura puidemos reflexionar con el sobre o que a poesía nos aporta, doce e escura como o chocolate, atrevida, triste, crítica, lúdica… A vida mesma recollida nela.

P1030399

O escritor leunos poemas que provocaron sorrisos, que provocaron silencios. Descubrimos que os versos poden tamén encher as paredes, como estes de Neorrabioso:

neorrabioso 032

255dc9f2ae450d0b2a12adc125c50a27

tapainteriordelanterarecorte

E precisamente o que Carlos nos pediu foi que creásemos versos cos que encher carulinas brancas. Ese pouso da palabra vai ficando. Este mes leremos poesía!

P1030431

P1030420

 

P1030460

 

 

 

 

 

 

P1030440

P1030397

A que sabe o amor?

Andamos nestes días nunha mestura de entroido e amor… Neste escenario recollemos o fío da proposta que Carlos Negro nos fixo cando o xoves pasado estivo con nós a falarnos de Makinaria e Penúltimas tendencias. Convidounos a facer poesía, repondendo á pregunta A QUE SABE O AMOR?

Estas son as pílulas de amor que foron saíndo das aulas de 3º de ESO: platocorazones

O amor sabe a un caloroso día na praia (Helisa Romerito Bien)

O amor sabe a ir a por todas (Sergio)

A compartir o último trozo de comida que queda (Pili Rodríguez)

O amor sabe a aquel perfume tan fermoso, Amor Amor

O amor sabe: A una tarde baixo os salgueiros,
                a un suspiro no vento…
                                                      a un sorriso teu.     (O Bro do Bronx)

Ao teu sorriso cando teño un mal día

O amor sabe á comida que máis prefires (Manu divo)

O amor sabe a pizza (La diva, Antía)

O amor é una dor innecesaria nun mundo cheo de erros. O amor é a picadura dun mosquito, pero tamén cando túa nai che dá un bico na ferida (Pablo Vila)

O amor sabe como as flores que florecen na primavera (Eva)

AO sol no horizonte (David Romero)

A mil días de aventura (Susana Outeiral Caamaño)

A matar a un mosquito cando che zumba pola orella (Fernán Bouzán)

O amor para min son mil e una ataduras, que che unen a una persoa. Non creo niso da media laranxa nin no amor eterno, non quero compartir cunha persoa a miña vida, porque nela hai cousas metidas en caixóns de cristal pechadas con cadeado de diamantes. Non quero flores nin xoias nin bicos que non me amosen nada,porque ao fin e ao cabo non existe nin o amor eterno nin a felicidade plena de estar con outra persoa. (Anónimo)

Alcaparra-Corazón1Dulce cando se produce,
Amargo cando se sufre

Á fermosura dunha rosa vermella e á amargura das bágoas de tristeza  (Cristina Santos)

Sabe a frío da almofada cando lle dás a volta una noite de verán. Un saúdo (Christian)

O amor sabe a sentimentos bos.

A durex con gel sexual
                    Mandanga Style!!!   (Anónimo)

Non existen palabras para dicir a que sabe.

A todo.

O amor sabe a rosas. Pero cando non funciona esa rosa podrece.

Sabe a dor de cabeza.

O amor sabe a días de tormenta nos que che fastidia non poder saír pero quedas na casa cun chocolate, un libro e de marabilla.

Non o sei nin me importa.

Ao principio a amorodos con nata e cando se agota, non sabe a  nada.

O amor sabe a caldo pola tarde e a marisco pola noite.

O amor sabe a doce, cun toque de amargo que se acaba convertendo en agre.

Como una rosa murcha nunha cúpula de cristal.

O amor sabe a una cacharela encima da xeada pola mañá. (Sergio Darnela)

O amor sabe a gominolas doces encerradas dentro dunha bolsa de plástico.

Sabe a sentimento de un cara ó outro  (Anónimo)

O amor sabe a…
                      Arco da vella

A que sabe o amor?
     A dúas persoas queréndose
  Nun mundo de dor    (Anónimo)

O amor sabe a libro.
Está moi ben, pero acábase    (Carlos Calo Romeu)

A proído intensificado polo desamor  (Andrés Romay)

O amor sabe a comprensión  (Juan)

O amor sabe a día, porque empeza brillante e cálido e acaba escuro e frío.

O amor sabe a mixta/chocolate  (Manuel)

O amor sabe a algo agredoce.

O amor sabe a …
     Unicornios.

O amor sabe a herba fresca na xuventude.

O amor non sabe, os sentimentos non se poden saborear.

O amor sabe a conxunto de problemas sen solución.

O amor sabe a alegría.

A un Cola-Cao pola mañá.

O amor sabe a tristeza, o que acaban sentindo os que o profesan.

O amor sabe a cousas raras sen explicación.

O amor sabe a…
algo.

O amor sabe a xeado de amorodo.

O amor sabe a aire fresco en primavera.

Sabe á euforia irrecoñecible de cada segundo por cada xesto e movemento. Sensación agridoce Amorque te vicia e pode sacar o mellor de alguén.

A xeado de vainilla nun día caloroso de verán.

Ao último anaco de pizza.

A brisa cálida en pleno inverno.

A brisa do mar nun día de verán.

O amor sabe a vacacións -sen clases-,

a durmir sen hora,

a lume en inverno,

a refresco enverán,

a regalo novo.

Carlos Negro. Makinaria e Penúltimas tendencias. Ou o porqué da poesía

Por que a poesía?  Por que lela? Para que escribila?

XG00163201
penultimas-tendencias_capaCarlos Negro tentaba espertar o noso alumnado esta mañá con estas preguntas. Eran cuestións
complicadas ás 9:20 da mañá. Estaba de novo con nós para falarnos de Makinaria e de Penúltimas tendencias, as obras que o alumnado traballou neste trimestre.

P1030180

Pouco a pouco, poema a poema, espreguizámonos. Recitamos, rimos, sentimos os silencios. Imos perdéndolle o medo aos versos.

Finalmente, un doce agasallo, unha lembranza e unha pregunta: a que sabe o amor?DSC_0014

E, agora si. A poesía serve para… “dar resposta ás preguntas máis difíciles”. Se o procuramos, “atoparemos un poema que acabe falando de nós”.

Se miramos ben, dende as paredes do noso salón de actos tamén nos espreita a poesía!

2014-02-05 22.16.49

2014-02-05 22.14.14

 

 

 

 

Vinte Dez TV entrevistou o poeta Carlos Negro

O poeta Carlos Negro presentou o seu libro Makinaria no noso instituto o pasado mércores 13 de maio. O Departamento de Lingua Galega e o Clube da Lingua quixeron achegarlles aos alumnos e alumnas de 3º da ESO os versos de Makinaria, un libro elaborado cunha materia poética moi próxima a eles e que o autor foi quen de facer sentir aínda máis a través da forza da palabra recitada.

Libro sentido por todos, lido por algúns e procurado polos máis nestes días, conta dende hai pouco cunha completa guía de lectura elaborada pola profesora Rosa Salgueiro, que presentou dúas baterías de actividades LIM para traballalo: Gozar da paisaxe (versión completa de 40 actividades) e Ir polo atallo (versión reducida de 30 actividade).

No Salón de Actos estaba o equipo de Vinte Dez TV, a televisión en liña do noso instituto, que ademais de escoitar poemas, de ler poemas e de sentir poemas, fixeron esta entrevista a Carlos Negro.

entrevista con carlos negro from SonCine on Vimeo.

Carlos Negro presentará mañá ‘Makinaria’ no noso centro

O Departamento de Lingua Galega e o Clube da Lingua presentan mañá Makinaria, un poemario que algúns de vós xa lestes nos dous primeiros trimestres e que está agardando por vós na biblioteca do noso centro.

O seu autor, o lalinense Carlos Negro, é un poeta que exerce profesionalmente de profesor de lingua no CPI de Dodro, ou un mestre que fai versos cando non imparte aulas, aínda que como poderemos comprobar mañá as experiencias do seu alumnado tamén forman parte da materia poética da que el se nutre e que alimenta Makinaria. Hai uns meses falabamos do libro da seguinte maneira neste mesmo blogue:

Milleiros e milleiros de mozos arremuíñanse cada fin de semana onda as pistas de terra por onde as poeiras deixan entrever o paso fugaz dos coches de competición. Son os mesmos malotes que buscan a seguinte carreira no GZrally.com e devoran as montaxes do Galiza a ras da finde na Galega. Son os que procuran converterse en heroes da disco o sábado á noite tras xogar no gume da navalla do asfalto, o alcohol e o techno nas madrugadas da comarca. Veñen sendo os que converten o tunning nunha relixión que reclama o salario de todo un mes no andamio. Aceleracións de vertixe, cheiro a goma queimada, entrarlle á morte en cada curva.

Ferro a fondo, “monta comigo, nena, agora e xa”, cheiro a gasolina, a euforia da cocaína, rebentar cos decibelios.

E a historia non ten final feliz, como tantas que se suceden no telexornal. Aquela foi a curva derradeira, rematou a partida real no Need for Speed.

“Ti non entendes nada, Mamá”. Claro que entendía a vella, foron moitas noites de insomnio a agardar pola presentida chamada do 061. Podía ser. E foi.

Así é Makinaria, un libro a cara descuberta, espido, real. Un feixe de versos sen moralexa pero doloroso, que por iso mesmo consegue chegar ao lector, interpelalo e, se cadra, lograr que chegue a vello, como desexa o autor para os rapaces de Dodro que lle descubriron o segredo do risco e a velocidade. Versos que contan historias, a vida de moitos mozos que pode que se recoñezan nun poemario, o que non é pouco.

Se isto che sabe a pouco, xa sabes, atoparás Makinaria nos andeis da biblioteca.

Carlos Negro presentará mañá 'Makinaria' no noso centro

O Departamento de Lingua Galega e o Clube da Lingua presentan mañá Makinaria, un poemario que algúns de vós xa lestes nos dous primeiros trimestres e que está agardando por vós na biblioteca do noso centro.

O seu autor, o lalinense Carlos Negro, é un poeta que exerce profesionalmente de profesor de lingua no CPI de Dodro, ou un mestre que fai versos cando non imparte aulas, aínda que como poderemos comprobar mañá as experiencias do seu alumnado tamén forman parte da materia poética da que el se nutre e que alimenta Makinaria. Hai uns meses falabamos do libro da seguinte maneira neste mesmo blogue:

Milleiros e milleiros de mozos arremuíñanse cada fin de semana onda as pistas de terra por onde as poeiras deixan entrever o paso fugaz dos coches de competición. Son os mesmos malotes que buscan a seguinte carreira no GZrally.com e devoran as montaxes do Galiza a ras da finde na Galega. Son os que procuran converterse en heroes da disco o sábado á noite tras xogar no gume da navalla do asfalto, o alcohol e o techno nas madrugadas da comarca. Veñen sendo os que converten o tunning nunha relixión que reclama o salario de todo un mes no andamio. Aceleracións de vertixe, cheiro a goma queimada, entrarlle á morte en cada curva.

Ferro a fondo, “monta comigo, nena, agora e xa”, cheiro a gasolina, a euforia da cocaína, rebentar cos decibelios.

E a historia non ten final feliz, como tantas que se suceden no telexornal. Aquela foi a curva derradeira, rematou a partida real no Need for Speed.

“Ti non entendes nada, Mamá”. Claro que entendía a vella, foron moitas noites de insomnio a agardar pola presentida chamada do 061. Podía ser. E foi.

Así é Makinaria, un libro a cara descuberta, espido, real. Un feixe de versos sen moralexa pero doloroso, que por iso mesmo consegue chegar ao lector, interpelalo e, se cadra, lograr que chegue a vello, como desexa o autor para os rapaces de Dodro que lle descubriron o segredo do risco e a velocidade. Versos que contan historias, a vida de moitos mozos que pode que se recoñezan nun poemario, o que non é pouco.

Se isto che sabe a pouco, xa sabes, atoparás Makinaria nos andeis da biblioteca.